در تاریخ اول خرداد ۱۴۰۴، دکتر پیمان دوستی، روان درمانگر و عضو هیات مدیره شاخه فارسی زبان انجمن بین المللی علوم رفتاری بافتاری (ACBS)، در چهارمین همایش بین‌المللی «پژوهش و نوآوری در روانشناسی» که توسط دانشگاه علوم و فن آوری آریان در هتل میزبان بابلسر برگزار شد، در پنل تخصصی «بازنگری در نقش ما به عنوان درمانگر» سخنرانی کرد.
عنوان این سخنرانی «نقش درمانگر موج سوم رفتاردرمانی؛ مجری پروتکل یا خالق فضا؟» بود. دکتر دوستی در این ارائه، به دو پرسش بنیادین پرداخت:
آیا وفاداری به پروتکل‌های درمانی می‌تواند جایگزین حضور واقعی، شفقت و اصالت درمانگر شود؟
پاسخ دکتر دوستی به این پرسش روشن بود: هرگز. ایشان با تأکید بر اینکه اجرای دقیق پروتکل‌ها بدون بافت انسانی، رابطه‌ای تهی و ناکارآمد ایجاد می‌کند، توضیح دادند که در موج سوم رفتاردرمانی، تکنیک‌ها تنها در بستری از رابطه انسانی، حضور اصیل و تماس واقعی معنا می‌یابند. به بیان ایشان، حضور، یک تکنیک نیست؛ یک حالت وجودی است که تنها از دل تجربه زیسته و شفقت‌آمیز درمانگر می‌جوشد.
در لحظه‌های گسست درمانی، درمانگر به چه چیزی تکیه می‌کند: تکنیک‌های درمانی یا ارتباط انسانی؟
عضو هیات علمی دانشگاه آزاد تأکید کرد که در لحظات حساس گسست رابطه‌ی درمانی، تنها حضور انسانی، اصالت، شفقت و شفافیت درمانگر است که می‌تواند اعتماد آسیب‌دیده مراجع را ترمیم کند. به گفته ایشان، تکنیک‌ها هرچند مفیدند، اما بدون «بودنِ واقعی درمانگر» کاربرد مؤثری در بازسازی رابطه‌ی درمانی نخواهند داشت.
جمع بندی پایانی
در جمع‌بندی، دکتر دوستی بیان کرد که ما به عنوان درمانگران موج سوم رفتار درمانی، نه تنها به پروتکل نیاز داریم، بلکه باید آن را در فضایی زنده، انسانی و اصیل به کار ببریم؛ فضایی که در آن، درمانگر قبل از هر چیز، یک انسان باشد.
کلینیک روانشناسی پذیرش و تعهد با افتخار از حضور علمی و تأثیرگذار دکتر دوستی در این همایش حمایت کرده و قدردان تلاش‌های ایشان برای تعمیق فهم درمانی در ایران است.